عزیز آقا

بچه که بودم سر کوچه مون یه مغازه ای بود که همه چیز میشد توش پیدا کرد . از جوراب و لباس و مداد و خودکار و لیف و سنگ پا بگیر تا گردنبد  و دستبندهای چوبی و سنگی و چیزهای الکی پلکی . به صاحب مغازه میگفتیم عزیز آقا . من یکی از مشتری های پر و پا قرص این مغازه بودم . یه زمانی تفنگ آب پاش ، از اون زرد و سبزهاش که شبیه کلت بود و زمانی دیگه کش سر و تل سر و سنجاق . اما باحال ترین چیزی که می خریدم ازش چسب رنگی بود . خب قبلا هم گفتم ما تو مدرسه خیلی کاغذ دیواری درست میکردیم . یکی از چیزهایی که باعث خوشگل تر شدن کاغذ دیواری هامون میشد چسب رنگی بود که به دو صورت ساده و اکلیل دار در بازار اون زمان در رنگ های محدود وجود داشت . آقا من هر روز خدا تو مغازه این آقا داشتم چسب رنگی می خریدم . این مغازه با همون فروشنده که در بین محل به عزیز آقا معروف بوده و است  هنوز هم پا برجاست و خب از زمانی که دیگه احساس کردم بزرگ شدم ، اصلا به خودم افتخار نگاه کردن به ویترین نه چندان جالب و شاید درهم و برهم مغازه رو نمیدادم . چند وقت پیش خونه مامان اینا بودیم که تماس گرفتند و برای شام خونه یکی از اقوام دعوت کردند . خب لباسم مناسب بود ولی جوراب نداشتم . گفتم من الان روز تعطیل از کجا مغازه جورابان پیدا کنم . مامان گفت سر راه برو از عزیز آقا بخر . گفتم از اون ، معلوم نیست جورابا رو از کی داره . سر راه جایی رو پیدا میکنیم می خریم . اومدیم بیرون قرقی گفت خانم جان برو از اینجا بخر شاید تو راه پیدا نکردیم . اصلا بخر اگه جنسش خوب نبود هر جا جوراب فروشی دیدیم وایمیستم برو یه جفت دیگه بخر . با اکراه و کلی غرغر و عصبانیت پیاده شدم . وارد مغازه که شدم قبل از هر چیز خود عزیز آقا توجهم رو جلب کرد . خیلی پیر شده بود . اما هنوز همون عینک ته استکانی و مهربونی تو صداش رو داشت . گفت دخترم چی می خوای . گفتم عزیز آقا جوراب پارزین می خوام . چیدمان مغازش همون شکلی بود . تا جوراب رو از بین صد تا کیسه نایلون برام بیرون بیاره از داخل سرم رو کردم تو ویترین . نمی دونید چیا دیدم . لاک های غلط گیری که تو شیشه های پلاستیکی شبیه لاک بود ( اونقدر غلط گیر مدادی استفاده کردم که این مدلش کلا یادم رفته بود ) ناخوداگاه یدونه برداشتم ، بعد چشمم خورد به چسب رنگی های زمان بچگی هام ، سبز و بنفش و زردش رو برداشتم ، بعد از این آبنبات های پستونکی دیدم ،خدا میدونست چند ساله اونجا بود از اون هم برداشتم ، یه دونه تل پهن ( زمان ما هیچ تنوعی در تل وجود نداشت ساده بود اما بعضی هاش نشکن) مشکی برداشتم و به رسم اون زمان پرسیدم نشکنه ، گفت آره دخترم و ازم گرفت و مثل خط کش بازش کرد . داشت نشون میداد که نمیشکنه . اما باحال ترن چیزی که برداشتم خط کش دستبندی بود . از اون خط کش ها که میزدی رو مچ دستت دور مچ جمع میشد . بعدش هم به یاد دوران تابستان های مدرسه یه کوبلن برداشتم و دو تایی با عزیز آقا شروع کردیم نخ هاش رو پیدا کردن . همه اینا رو حساب کردم و با لبخند و رضایت اومدم تو ماشین نشستم و گازش رو گرفتیم رفتیم مهمونی . با هزار مکافات جای پارک پیدا کردیم . قرقی گفت خب جورابت رو پات کن بریم داخل . گفتم وااااااااااای جوراب یادم رفت بخرم .  با عصبانیت گفت تو یه ساعت تو مغازه چیکار میکردی؟ گفتم خرید میکردم . گفت چه خریدی . کیسه خریدهام رو از کیفم در آوردم و نشونش دادم . حس نوستالوژیکش برانگیخته شد و 10 دقیقه ای تو ماشین کلی با اون وسایل خاطرات مرور کردیم . بعد به خودمون اومدیم و گفتیم بریم جوراب بخریم . با یه دور کوچیک دیدم همه جا بسته است و تنها شانسمون همون عزیز آقاست . مجددا برگشتیم سمت خونه مامان اینا و من پیاده شدم و رفتم سمت مغازه که دیدم قرقی میگه برای منم یه تفنگ آب پاش بخر .